ხალილ ჯიბრანს თავის "სულიერ მაქსიმებში" ერთგან უწერია, რომ სენტენციები უმნიშვნელონი იქნებიან მანამ, სანამ არ იქცევიან ცხოვრებისეულ ჩვევად.
ჩანს, რომ დიდ ლიბანელ ხელოვანს გაუვლია ეტაპი, როდესაც გაუთავისებია, რომ თუკი ხელოვნება არ წარმოადგენს ღრმად ნაცხოვრებსა და შეგრძნებულს, რაც არ უნდა ლამაზი იყოს გარეგნულად, ფორმალურად, აუცილებლად განწირულია წარმავლობისათვის, გასაქრობად.
ამადაც იყო, რომ დავწვი ჩემი არაერთი ადრინდელი ნაწარმოები.
Iscriviti a:
Commenti sul post (Atom)
Nessun commento:
Posta un commento