ასიზელი მინდიასაგან სიკვდილის დაიკოდ შერაცხვა კვდომის ძლევა, მისი ადამიანში გასულიერება-გაცოცხლება და ლექსად ქცევაა.“მე თვით სიკვდილსაც გარდავქმნი ლექსად!"
(ლადო ასათიანი: "ვაჟა-ფშაველას ნაამბობი").
როცა ადამიანი უკვდავი ხდება და შინაგანად მზიანდება, გარესამყაროშიც მარცხდება ცოდვა, ხდება სამყაროს განწმენდვა, გამარადისება, საბოლოო კურთხევა. ადამიანის შიგნიდან მზე სამყაროში იღვრება და თვითონ არსებობას აქცევს ერთ უზარმაზარ მზედ, მზეთა კრებად.
