გრიგოლ რობაქიძე და ქართული სუფრის სიმბოლიკა

გრიგოლ რობაქიძის მიერ მოცემული თამადის თვისება ("რა უნდა აგონდებოდეს ქართველს"), უხელმძღვანელოს სუფრას ისე, რომ გზა გაუხსნას ლხინში შემოკრებილ ადამიანთა უკეთეს თვისებათა ჰარმონიულ, დღესასწაულებრივ ურთიერთზიარებას და ლხინის შემტკიცებას. სუფრაზე, რომელიც საკრალური ლხინის სიმბოლოა, არა ოდენ თამადა-ქეიფის წარმმართებელი, არამედ სუფრის თითოეული წარმომადგენელი ცდილობს თავისი მხრიდან სიკეთე და სასიკეთო შესძინოს ლხინს, შეამკოს იგი უფრო, რითაც თვითონ ხდება ლხინის ჩუქურთმა. და რაც უფრო ინტენსიურია ეს პროცესი, მით უფრო მეტი პოეზია, მშვენიერება, სიცოცხლე და ბედნიერებაა მოლხინეთა შორის, რაიც უკვდავებასთან ზიარქმნისა და ყოველდღიურობის მარადიულობით შეცვლის წინაპირობაა. ეს ყოველი მოდის ჩვენი გულებიდან და თითოეული ჩვენთაგანის გულშივე ბრუნდება უფრო მეტად განაყოფიერებული სახით ("რასაცა გასცემ, შენია, რაც არა, დაკარგულია").